Kolejna modyfikacja dotyczy zasady samodzielnej realizacji obowiązku przez przedsiębiorcę. Ustawodawca przewiduje dwa warianty w tym obszarze. Pierwszy dotyczy podmiotu realizującego obowiązek własnymi odpadami opakowaniowymi. W tym wariancie przedsiębiorca zobowiązany jest do uzyskania poziomów odzysku i recyklingu obowiązujących w danym roku, tak jak to było dotychczas. Drugi wariant dotyczy tych przedsiębiorstw, które w celu realizacji tego obowiązku pozyskują odpady opakowaniowe poprzez zorganizowaną przez siebie sieć ich selektywnego zbierania, a więc nie te, które powstają na terenie ich zakładów. W takim przypadku jest one zobligowany do zebrania masy odpadów opakowań równej masie wprowadzonych przez niego na rynek (oczywiście tego samego rodzaju). Zilustrować to można przykładem wprowadzenie na rynek 1 tony opakowań tektury co narzuca obowiązek zebrania z rynku dokładnie 1 tony opakowań tektury. Ustawodawca przewiduje oczywiście możliwość zlecenia takiej usługi innej firmie mającej stosowne zezwolenia na prowadzenie takiej działalności.

Jedną z najważniejszych zmian jest wprowadzenie dokumentu potwierdzający recykling. Jego wzór został opublikowany w Rozporządzeniu Ministra Środowiska z 31 marca 2005 r. i obowiązuje od 1 kwietnia 2005 r. Wszystkie operacje przeprowadzone do tego dnia powinny być oczywiście udokumentowane według starych zasad, czyli kartą przekazania odpadów do recyklera i fakturą sprzedaży tego odpadu do recyklera. Natomiast każda transakcja przeprowadzona po dniu 1 kwietnia 2005 powinna być potwierdzona Dokumentem Potwierdzającym Recykling lub Odzysk (DPR lub DPO).

Ostatnia istotna zmiana, przytaczana w niniejszym artykule, dotyczy systemu rozdziału opłaty produktowej wnoszonej przez przedsiębiorców lub organizacje odzysku. Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska (NFOŚ), został zobligowany do przeznaczenia części funduszy na finansowanie działań odzysku i recyklingu odpadów opakowaniowych i poużytkowych, jak i na edukację ekologiczną dotyczącą zbiórki tych odpadów.